Tadeusz Szaciłło

---

Życiorys

Po zakończeniu edukacji w szkole podstawowej, Tadeusz Szaciłło kontynuował naukę w gimnazjum, jednak nauka ta została przerwana przez wybuch II wojny światowej. W latach 1941–1944 pracował jako robotnik leśny w tartaku Lipowiec, znajdującym się w pobliżu Augustowa.

23 listopada 1944 roku w Białymstoku, został powołany do 4 zapasowego pułku piechoty. Po przeszkoleniu, pełnił rolę celowniczego w 1 pułku piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a później przeniesiono go do 3 zapasowego pułku piechoty. Podczas działań wojennych przeszedł szlak bojowy od Warszawy aż po Wał Pomorski, odnosząc rany w trakcie walk w Mirosławcu.

W listopadzie 1945 roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 w Gryficach, co skutkowało awansem na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Został następnie skierowany do Suwałk, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu moździerzy w 57 pułku piechoty 18 Dywizji Piechoty. W 1947 roku ukończył kurs dla szefów sztabów pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, które przemianowano na Wyższą Szkołę Piechoty.

Po zakończeniu kursu, Szaciłło pracował jako wykładowca w zakresie nauk społeczno-politycznych w Wyższej Szkole Piechoty. W latach 1949–1953 kontynuował swoje kształcenie w Wyższym Wojskowym Instytucie Pedagogicznym w Leningradzie w ZSRR. Po powrocie do kraju w 1953 roku, został przeniesiony do korpusu oficerów polityczno-wychowawczych. Wkrótce potem objął stanowisko starszego wykładowcy w Katedrze Pedagogiki Akademii Wojskowo-Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie, która tuż po zmianach organizacyjnych przekształciła się w Wojskową Akademię Polityczną im. Feliksa Dzierżyńskiego.

W trakcie swojej kariery wojskowej, Tadeusz Szaciłło pełnił różnorodne funkcje kierownicze. Był zastępcą szefa Katedry Teorii i Historii Wychowania w latach 1958-1963 oraz zastępcą komendanta Wydziału Pedagogiczno-Politycznego od 1963 do 1965 roku. Od 1965 do 1969 roku pełnił również rolę zastępcy komendanta akademii do spraw naukowych.

W 1962 roku obronił swoją pracę doktorską na Uniwersytecie Warszawskim, której temat brzmiał: „Organizacja partyjna gwarantem sukcesów szkoleniowych WP”, uzyskując tytuł doktora nauk humanistycznych.

W 1969 roku został mianowany szefem Zarządu Politycznego Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Dwa lata później objął stanowisko zastępcy dowódcy WOW do spraw politycznych, które zajmował aż do 17 listopada 1973 roku. W tym dniu został mianowany szefem Zarządu II Propagandy i Agitacji oraz zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. W latach 1983–1986 pełnił funkcję I zastępcy szefa Głównego Zarządu Politycznego WP.

4 stycznia 1986 roku, w wyniku posiedzenia rozszerzonego Kolegium Głównego Zarządu Politycznego WP, które odbyło się z udziałem ministra obrony narodowej, generała armii Floriana Siwickiego, przejął obowiązki szefa Głównego Zarządu Politycznego od generała broni Józefa Baryły. Na tym stanowisku pozostawał do momentu przeformowania struktury na Główny Zarząd Wychowawczy WP. Wiceadmirał Ludwik Dutkowski był jego pierwszym zastępcą, a wśród pozostałych zastępców znalazło się wielu generałów, w tym: Tadeusz Kojder, Mieczysław Michalik, Zdzisław Rozbicki, Lesław Wojtasik oraz Albin Żyto.

Od 1971 roku był członkiem Komisji Ideologicznej Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1986–1990 zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR. W latach 80. uczestniczył w pracach Rady Redakcyjnej teoretycznego i politycznego organu KC PZPR, czyli „Nowe Drogi”. Ponadto, pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Oficerów Rezerwy w Zarządzie Głównym Ligi Obrony Kraju w latach 1983-1986.

Szaciłło był również członkiem Rady Naczelnej od 1979 roku oraz wiceprezesem Zarządu Głównego ZBoWiD w latach 1985–1990. Działał aktywnie w Ogólnopolskim Komitecie Grunwaldzkim, zasiadając na stanowisku wiceprzewodniczącego w latach 1986–1989. Ponadto był członkiem Prezydium Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa. 11 listopada 1988 roku dołączył do Honorowego Komitetu Obchodów 70. rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę, którego przewodnictwo sprawował I sekretarz KC PZPR, generał armii Wojciech Jaruzelski. 28 listopada wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR – PPS – powstania PZPR.

Od 27 listopada do 26 grudnia 1989 roku pełnił obowiązki szefa Głównego Zarządu Wychowawczego WP. W dniu 26 grudnia został odwołany ze stanowiska przez Prezydenta RP, Wojciecha Jaruzelskiego. Trzy dni później, na posiedzeniu z ministrem obrony narodowej, generałem armii Floriana Siwickiego, przekazał obowiązki szefa GZW WP wiceadmirałowi Piotrowi Kołodziejczykowi. 11 stycznia 1990 roku został mianowany komendantem Wojskowego Instytutu Historycznego imienia Wandy Wasilewskiej, na którym to stanowisku pozostawał do 5 lipca 1990 roku. Po zakończeniu służby w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego, 22 lutego 1991 roku przeszedł w stan spoczynku.

Tadeusz Szaciłło został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze FII-7-4.

Awanse generalskie

W ciągu swojej kariery Tadeusz Szaciłło otrzymał kilka znaczących awansów wojskowych, które miały miejsce w kluczowych momentach w historii Polski.

• generał brygady – październik 1973, nominację wręczył mu I sekretarz KC PZPR Edward Gierek,
• generał dywizji – październik 1982, nominację wręczył mu przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński,
• generał broni – październik 1988, nominację wręczył mu przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Każdy z tych awansów odzwierciedlał nie tylko osobiste osiągnięcia Szaciłły, ale również zmiany w politycznym i wojskowym krajobrazie Polski w drugiej połowie XX wieku.

Życie prywatne

Tadeusz Szaciłło był synem Franciszka, który pełnił funkcję leśniczego, oraz Aleksandry. W wyniku związku małżeńskiego z Hanną, która zmarła w styczniu 2011 roku, doczekał się dwóch synów. Mirosław, jego starszy syn, pełnił rolę rzecznika prasowego Komendy Głównej Straży Granicznej w latach 1996-2005, podczas gdy Jarosław jest jego młodszym synem.

Odznaczenia i wyróżnienia

Lista odznaczeń i wyróżnień Tadeusza Szaciłły jest wyjątkowo bogata, co świadczy o jego znaczących osiągnięciach oraz zasługach, jakimi się odznaczał. Poniżej przedstawiono szczegółowy wykaz jego nagród:

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”,
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju,
• Złota Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
• Srebrna Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”,
• Brązowa Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”,
• Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”,
• Złoty Medal „Za zasługi dla Ligi Obrony Kraju”,
• Złote odznaczenie im. Janka Krasickiego,
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988),
• Odznaka „Zasłużony Działacz SZMW”,
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1971),
• Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1973),
• Medal 100 lat ruchu robotniczego w Polsce (1982),
• Order Czerwonego Sztandaru (Związek Radziecki),
• Order Tudora Vladimirescu II klasy (Rumunia, 1987),
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR),
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975),
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1985),
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Związek Radziecki),
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki, 1978),
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki, 1988),
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Bułgaria),
• Medal „40-lecia Socjalistycznej Bułgarii” (Bułgaria, 1986),
• Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby” (Kuba, 1987),
• Medal „30 lat Narodowej Armii Ludowej NRD” (Niemcy Wschodnie, 1986),
• Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1981),
• inne medale i odznaczenia pamiątkowe, jubileuszowe, organizacyjne, regionalne i zagraniczne.

---

Oceń: Tadeusz Szaciłło

---